kwietnia 13, 2025

Pustynia na północy Nigerii – życie w ekstremalnych warunkach

Północ Nigerii to miejsce pełne kontrastów – surowy krajobraz pustynny, gorące słońce i życie, które toczy się w rytmie natury. Dla wielu z nas pustynia może wydawać się miejscem nieprzyjaznym, ale dla mieszkańców północy Nigerii jest domem, pełnym wyzwań i piękna. Dziś zabiorę Was w podróż po tej niezwykłej części kraju, gdzie życie toczy się w ekstremalnych warunkach.

Krajobraz i klimat północnej Nigerii

Różnorodny krajobraz północnej Nigerii

Północ Nigerii to region, w którym pustynia Sahara powoli zaczyna dominować. Krajobraz jest surowy – wydmy piaskowe, suche równiny i sporadyczne oazy, które dają wytchnienie od upału. W niektórych miejscach można spotkać akacje i krzewy, które przetrwały w tych trudnych warunkach, a także baobaby – drzewa, które są symbolem odporności i siły natury.

Pustynia w północnej Nigerii ma jednak różne oblicza, które zmieniają się w zależności od regionu. W stanie Borno, na wschodzie kraju, krajobraz jest bardziej surowy i przypomina klasyczną pustynię – rozległe połacie piasku, gdzieniegdzie przerywane przez wydmy, które przesuwają się pod wpływem wiatru. Im bardziej przesuwamy się na zachód, w stronę Kano, krajobraz staje się bardziej zróżnicowany – pojawiają się skaliste formacje, płaskowyże i suche równiny, które nadają temu miejscu wyjątkowy charakter. Przy granicy z Nigrem można dostrzec mieszankę piaskowych wydm i skalistych terenów, które tworzą niezwykłe, niemal księżycowe widoki. Ta różnorodność krajobrazu pokazuje, że pustynia to nie tylko monotonne połacie piasku, ale także miejsce pełne kontrastów i ukrytego piękna.

Pustynia - Yobe State, Nigeria

Ekstremalne temperatury północnej Nigerii

Klimat w północnej Nigerii jest równie zróżnicowany, co jej krajobraz. Temperatury w ciągu dnia mogą osiągać wartości ekstremalne – choć książkowo mówi się o 40°C, w rzeczywistości w wielu miejscach te wartości są znacznie wyższe. W Kano, jednym z największych miast północy, temperatury w porze suchej wynoszą około 40°C, ale już w stanie Yobe czy Borno, w tym samym czasie, mogą sięgać nawet 50°C, a odczuwalne wartości mogą przekraczać 55-60°C. Te różnice wynikają z lokalnych warunków geograficznych – Kano, leżące bliżej centralnej części kraju, jest bardziej osłonięte, podczas gdy Yobe czy Borno, położone bliżej granicy z Nigrem i Czadem, są bardziej narażone na wpływy pustynne.

Kontrast między dniem a nocą

Noce na pustyni przynoszą natomiast zupełnie inne doświadczenie. Gdy słońce zachodzi, temperatura gwałtownie spada – czasami nawet o 20-30°C. To oznacza, że w miejscach, gdzie w dzień jest 50°C, nocą może być zaledwie 20°C, co dla mieszkańców stanowi ogromny kontrast. Taka zmienność wymaga od ludzi niezwykłej odporności i umiejętności przystosowania się do skrajnych warunków.

Pora sucha i deszczowa

Pora sucha trwa tu większość roku, a deszcze są sporadyczne i intensywne, występują głównie podczas krótkiej pory deszczowej. Jednak nawet w porze deszczowej opady nie są równomierne – w Kano deszcz może padać przez kilka dni z rzędu, podczas gdy w Yobe czy Borno występują jedynie krótkie, gwałtowne ulewy, które szybko znikają, pozostawiając po sobie suchą ziemię.

________________________________________

Życie ludzi na pustyni

Życie na pustyni wymaga ogromnej determinacji i umiejętności radzenia sobie w trudnych warunkach. Mieszkańcy północnej Nigerii, w tym plemiona Hausa i Fulani, nauczyli się żyć w harmonii z naturą, choć codzienność stawia przed nimi liczne wyzwania. Wykorzystują każdą kroplę wody, a ich domy – zbudowane z gliny i piasku – doskonale izolują od upału, zapewniając schronienie przed palącym słońcem.

Codzienne życie i walka o wodę

Dzień mieszkańców północnej Nigerii zaczyna się wcześnie rano, zanim słońce osiągnie zenit i upał stanie się nie do zniesienia. Jednym z największych wyzwań jest zdobycie wody, która jest tu na wagę złota. Kobiety i dzieci często muszą przemierzać ogromne odległości, aby dotrzeć do najbliższej studni lub rzeki. W wielu wioskach najbliższe źródło wody znajduje się 10-20 kilometrów od miejsca zamieszkania, a w niektórych przypadkach droga do wody może wynosić nawet 50 kilometrów.

Te wędrówki bywają niezwykle wyczerpujące – kobiety wyruszają z pierwszymi promieniami słońca, niosąc na głowach ciężkie gliniane dzbany lub plastikowe kanistry. Powrót do domu, często w palącym słońcu, zajmuje wiele godzin, a woda, którą przynoszą, musi wystarczyć nie tylko do picia, ale także do gotowania, prania i podstawowych potrzeb gospodarstwa domowego. Czasami, gdy woda w studniach wysycha, mieszkańcy muszą kopać w wyschniętych korytach rzek, aby znaleźć choćby kilka litrów cennej cieczy.

Mężczyźni w tym czasie zajmują się pracą na polach lub hodowlą zwierząt, takich jak wielbłądy, kozy i bydło. Wielbłądy, nazywane „okrętami pustyni”, odgrywają kluczową rolę w życiu mieszkańców – są nie tylko środkiem transportu, ale także źródłem mleka, które stanowi podstawę diety wielu rodzin. Hodowla zwierząt wymaga jednak ogromnego wysiłku, ponieważ pastwiska są często oddalone, a zwierzęta muszą być regularnie przemieszczane w poszukiwaniu pożywienia i wody.

Rolnictwo w trudnych warunkach

Na północy Nigerii rolnictwo jest podstawą życia, ale surowy klimat sprawia, że farmy najczęściej znajdują się z dala od wiosek położonych na pustyni. Ludzie są zmuszeni do długich wędrówek w rejony, gdzie znajduje się busz – tam ziemia jest karczowana, przygotowywana pod zasiewy i uprawiana. Tereny te są jednak pełne zagrożeń. Rolnicy, którzy pracują w buszu, muszą mierzyć się z atakami dzikich zwierząt, takich jak lwy, hieny czy węże, co czyni ich codzienną pracę niezwykle niebezpieczną.

W ostatnich latach sytuacja stała się jeszcze trudniejsza. Wiele farm leży odłogiem, ponieważ rolnicy stali się celem ataków zbrojnych bojówek. Ludzie są zabijani, a bardzo często również porywani dla okupu. Rodziny, które tracą swoich bliskich, pozostają bez środków do życia, a strach przed kolejnymi atakami sprawia, że wiele osób porzuca swoje pola i ucieka w poszukiwaniu bezpieczniejszych miejsc.

Brak bezpieczeństwa i odpowiedzi ze strony rządu

Od ponad dekady północ Nigerii zmaga się z rosnącą niestabilnością i brakiem bezpieczeństwa. Różne bojówki, w tym grupy terrorystyczne, takie jak Boko Haram, prowadzą ataki na wsie i farmy, siejąc strach i zniszczenie. Rolnicy, którzy próbują wrócić do pracy na swoich polach, często stają się ofiarami tych brutalnych działań. Porwania dla okupu są na porządku dziennym, a wiele rodzin traci swoich bliskich, nie mając szans na ich uwolnienie.

Co gorsza, rząd Nigerii, zamiast zapewnić bezpieczeństwo ludności, jest często oskarżany o brak działań lub wręcz o współudział w atakach. W niektórych przypadkach wojska rządowe same uczestniczyły w dziesiątkowaniu ludności północy, co jeszcze bardziej pogłębia kryzys i poczucie beznadziei wśród mieszkańców tego regionu. Brak wsparcia ze strony władz zmusza wielu ludzi do opuszczania swoich domów i szukania schronienia w obozach dla uchodźców lub w innych częściach kraju.

Brak bezpieczeństwa i złożoność konfliktów na północy

Od ponad dekady północ Nigerii zmaga się z rosnącą niestabilnością i brakiem bezpieczeństwa. Najbardziej znaną grupą odpowiedzialną za przemoc w regionie jest Boko Haram, które od lat prowadzi brutalne ataki na wsie, szkoły i miasta, siejąc strach i zniszczenie. Jednak sytuacja na północy jest znacznie bardziej skomplikowana.

Oprócz Boko Haram, w Nigerii działa wiele innych grup zbrojnych, które przyczyniają się do destabilizacji kraju. Na południowym wschodzie aktywne są ruchy separatystyczne, takie jak Indigenous People of Biafra (IPOB), które dążą do utworzenia niepodległego państwa Biafra. Ich działania, choć skoncentrowane głównie w regionie zamieszkałym przez ludność Igbo, wychodzą często na północ i południe i wpływają na ogólną sytuację bezpieczeństwa w kraju.

Nie można też zapominać o bojówkach chrześcijańskich, takich jak te z regionu Delty Nigru, które walczą o większy udział w dochodach z ropy naftowej, często uciekając się do przemocy i sabotażu. Konflikty między pasterzami Fulani a rolnikami w centralnej Nigerii również przyczyniają się do eskalacji przemocy, która ma zarówno podłoże etniczne, jak i religijne.

Wszystkie te grupy, niezależnie od ich celów czy ideologii, przyczyniają się do pogłębiania chaosu i cierpienia ludności cywilnej. Brak skutecznych działań ze strony rządu Nigerii oraz oskarżenia o współudział w atakach dodatkowo zaostrzają sytuację, pozostawiając mieszkańców północy w ciągłym strachu i niepewności.

Handel i gospodarka

Pomimo trudnych warunków, północ Nigerii jest także centrum handlu. W miastach takich jak Kano czy Sokoto odbywają się tradycyjne targi, które są sercem życia społecznego. Na targach sprzedaje się przyprawy, tkaniny, rękodzieło oraz zwierzęta, a także produkty spożywcze takie jak mleko wielbłądzie czy suszone mięso. Targi te nie tylko umożliwiają mieszkańcom wymianę towarów, ale także są miejscem spotkań, gdzie można poczuć prawdziwą atmosferę regionu i nawiązać kontakty społeczne.

Kultura i tradycje

Kultura północy Nigerii jest głęboko zakorzeniona w islamie, który dominuje w tym regionie. Mieszkańcy noszą tradycyjne stroje, takie jak bogato zdobione kaftany i turbany, które nie tylko chronią przed słońcem, ale także odzwierciedlają lokalne tradycje i status społeczny.

Festiwal Durbar jest obchodzony w Hausaland (Kano, Zaria, Katsina itp.) pod koniec Ramadanu. Wydarzenie to jest popularną atrakcją dla obywateli i obcokrajowców odwiedzających Nigerię. Festiwal rozpoczyna się modlitwą. Następnie można podziwiać paradę emira. To niesamowite święto z jeźdźcami, muzyką, tradycyjnymi strojami i niesamowitym klimatem. 

Festiwale, takie jak Durbar w Kano, są okazją do świętowania i prezentacji lokalnych zwyczajów. Podczas tych wydarzeń można podziwiać barwne parady konne, tradycyjne tańce i muzykę, które odzwierciedlają bogactwo kultury regionu. Mimo trudów życia, mieszkańcy północnej Nigerii potrafią celebrować swoją tożsamość i pielęgnować tradycje, które są przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Podsumowanie

Życie na pustyni północnej Nigerii to codzienna walka z naturą. Wielogodzinne wędrówki po wodę, praca w upale i konieczność dostosowania się do skrajnych warunków wymagają niesamowitej wytrwałości. Mimo to mieszkańcy tego regionu potrafią odnaleźć piękno w swojej codzienności, czerpiąc siłę z tradycji, wspólnoty i harmonii z otaczającą przyrodą.

________________________________________

Przyroda i zwierzęta

Pomimo trudnych warunków panujących na pustyni, północ Nigerii tętni życiem, a przyroda tego regionu jest pełna fascynujących przystosowań do surowego klimatu. Wśród piaszczystych wydm i rzadkiej roślinności można dostrzec niezwykłe przykłady przetrwania i harmonii z naturą.

Wielbłądy – nieocenieni towarzysze życia

Wielbłądy odgrywają kluczową rolę w życiu mieszkańców północnej Nigerii. Te niezwykle wytrzymałe zwierzęta są nazywane "okrętami pustyni", ponieważ potrafią przetrwać bez wody przez wiele dni, a ich zdolność do przemierzania ogromnych odległości w upale sprawia, że są niezastąpione w transporcie ludzi i towarów. Wielbłądy dostarczają również mleka, które jest cennym źródłem pożywienia, a ich sierść i skóry są wykorzystywane do produkcji odzieży i namiotów.

Wielbłądy zwane "okrętami pustyni"

Ptaki i gazele wśród oaz

W oazach, które są prawdziwymi klejnotami pustyni, życie rozkwita. Można tam spotkać różnorodne gatunki ptaków, takie jak czaple, bociany i zimorodki, które przylatują w poszukiwaniu wody i pożywienia. Czasami wśród wydm pojawiają się także gazele – zwinne i eleganckie zwierzęta, które potrafią przystosować się do życia w suchych warunkach. Ich obecność przypomina o kruchości ekosystemu, który mimo wszystko trwa w harmonii.

Roślinność – symbol przetrwania

Roślinność na północy Nigerii jest skąpa, ale niezwykle odporna. Akacje i baobaby, które dominują w krajobrazie, są doskonałymi przykładami przystosowania do surowego klimatu. Akacje, które miejscowa ludność nazywa Yadija, mają szczególne znaczenie dla mieszkańców. Ich liście, bogate w składniki odżywcze, są często zrywane z drzew i poddawane długiemu gotowaniu. Powstająca z nich potrawa stanowi cenne pożywienie dla głodujących dzieci i pomaga przetrwać w najtrudniejszych czasach. Baobaby natomiast, zwane "drzewami życia", dostarczają owoców, które są źródłem witamin, a ich szerokie pnie magazynują wodę, stanowiąc cenny zasób w okresach suszy.

Zwierzęta pustyni

Poza wielbłądami i gazelami, pustynia jest domem dla wielu innych gatunków zwierząt, które przystosowały się do ekstremalnych warunków. Wśród nich można znaleźć lisy pustynne, które polują w nocy, oraz węże i jaszczurki, które chowają się w piasku, by unikać upału. Hieny i szakale pojawiają się w poszukiwaniu pożywienia, a ich wycie w nocy przypomina o dzikiej naturze tego regionu.

Oazy nadziei

Pomimo surowości pustyni, oazy są miejscem, gdzie życie rozkwita. Dzięki podziemnym źródłom wody, w tych zielonych enklawach można znaleźć palmy daktylowe, które dostarczają owoców i cienia, a także pola uprawne, na których mieszkańcy hodują warzywa i zboża. Oazy są symbolem nadziei i przetrwania, miejscem, gdzie człowiek i natura współistnieją w harmonii.

Jezioro Czad tworzy najpiękniejszą oazę, jaką wiedziałam. To to endoreiczne jezioro słodkowodne położone na styku czterech krajów: Nigerii, Nigru, Czadu i Kamerunu, odpowiednio w zachodniej i środkowej Afryce, o powierzchni zlewni przekraczającej 1 000 000 km2 (390 000 mil kwadratowych). Jest to ważny ekosystem terenów podmokłych w zachodnio-środkowej Afryce. Brzeg jeziora jest bogaty w trzciny i bagna, a równina wzdłuż jeziora jest żyzna, co czyni ją ważnym nawadnianym obszarem rolniczym. Jezioro jest bogate w zasoby wodne i jest jednym z ważnych obszarów produkcji ryb słodkowodnych w Afryce.

Podsumowanie

Przyroda północnej Nigerii, choć surowa, jest pełna życia i inspirujących przykładów przystosowania do trudnych warunków. Rośliny, takie jak akacje Yadija i baobaby, oraz zwierzęta, takie jak wielbłądy i gazele, odgrywają kluczową rolę w codziennym życiu mieszkańców, dostarczając im pożywienia, wody i nadziei. W tej krainie, gdzie każdy dzień jest walką o przetrwanie, natura pokazuje swoją niezwykłą siłę i piękno.

________________________________________

Wyzwania życia na pustyni

Życie na pustyni nie jest łatwe. Mieszkańcy północnej Nigerii muszą mierzyć się z wieloma wyzwaniami, które dla wielu z nas są trudne do wyobrażenia. Surowy klimat, ograniczone zasoby i problemy społeczne sprawiają, że każdy dzień jest walką o przetrwanie. Mimo to mieszkańcy tego regionu wykazują niezwykłą odporność i zdolność do przystosowania się do nawet najtrudniejszych warunków.

Brak wody

Jednym z największych wyzwań życia na pustyni jest dostęp do wody. W wielu społecznościach jedynym źródłem wody są tradycyjne studnie, które mieszkańcy wykopują własnoręcznie, często na dużych głębokościach. W porze suchej, gdy deszcze są rzadkością, każda kropla wody staje się na wagę złota. Kobiety i dzieci często przemierzają kilometry w poszukiwaniu wody, niosąc ciężkie dzbany na głowach, aby zapewnić rodzinie podstawowe potrzeby.

Po wodę w Nigerii najczęściej chodzą kobiety i dzieci

Z tego powodu jedną z naszych najważniejszych inicjatyw jest budowa studni w najbardziej potrzebujących społecznościach. Dzięki wsparciu darczyńców i lokalnych wolontariuszy udało nam się już zrealizować kilka takich projektów, które zapewniły dostęp do czystej wody setkom rodzin. Woda ze studni to nie tylko ulga dla mieszkańców, ale także szansa na poprawę higieny i zdrowia, szczególnie wśród dzieci.

Zmiany klimatyczne

Zmiany klimatyczne mają ogromny wpływ na życie mieszkańców północnej Nigerii. Pustynia Sahara powoli, lecz nieubłaganie się rozszerza, zabierając coraz więcej ziemi nadającej się do uprawy. Proces ten, znany jako pustynnienie, jest wynikiem nadmiernego wypasu, wylesiania i coraz bardziej nieprzewidywalnych warunków pogodowych.

Wielu rolników, którzy od pokoleń uprawiali ziemię, musi teraz zmagać się z wysychającymi polami i kurczącymi się plonami. Tradycyjne metody uprawy stają się coraz mniej skuteczne, a brak dostępu do nowoczesnych technologii rolniczych sprawia, że mieszkańcy są zmuszeni do migracji w poszukiwaniu lepszych warunków życia.

Burze piaskowe – gniew pustyni

Burze piaskowe, znane lokalnie jako "Harmattan", są częstym zjawiskiem na północy Nigerii. Te gwałtowne wiatry niosą ze sobą drobiny piasku, które wdzierają się do domów, zasypują pola i utrudniają oddychanie. W czasie burzy widoczność spada prawie do zera, a ludzie muszą zakrywać twarze szalami, aby chronić się przed pyłem. Harmattan wpływa także na zdrowie mieszkańców, prowadząc do problemów z układem oddechowym i chorób oczu.

Bezpieczeństwo

Północ Nigerii boryka się także z problemami bezpieczeństwa, które dodatkowo utrudniają życie mieszkańcom. Działalność grup zbrojnych, takich jak Boko Haram, oraz konflikty etniczne i religijne sprawiają, że wiele społeczności żyje w ciągłym strachu. Ataki na wsie, porwania i przemoc zmuszają ludzi do opuszczania swoich domów i szukania schronienia w obozach dla uchodźców.

Pomimo tych trudności mieszkańcy północy starają się prowadzić normalne życie. Organizują targi, na których sprzedają swoje wyroby, celebrują tradycyjne święta i wspierają się nawzajem w trudnych chwilach. Wiele społeczności tworzy lokalne straże obywatelskie, które mają na celu ochronę mieszkańców przed zagrożeniami.

Pomoc dla dzieci – walka z głodem

Brak wody i pustynnienie to tylko część wyzwań, z jakimi muszą się mierzyć mieszkańcy północnej Nigerii. Na trudną sytuację żywnościową ogromny wpływ mają także problemy polityczne i gospodarcze, które od lat pogłębiają kryzys w kraju. Nigeria, będąca jednym z największych producentów ropy naftowej w Afryce, powinna być przykładem rozwoju i dobrobytu. Niestety, od ponad dekady kraj stoi w miejscu, a nawet cofa się w wielu kluczowych obszarach.

Ruina gospodarcza i bieda

Zły rząd, korupcja i brak odpowiedzialności polityków doprowadziły Nigerię do ruiny gospodarczej. Obecny prezydent, Bola Ahmed Tinubu, oraz jego administracja są oskarżani o zadłużanie kraju i wykorzystywanie pożyczek na cele prywatne, zamiast inwestować w edukację, służbę zdrowia, infrastrukturę czy pomoc społeczną. Ogromne bogactwa Nigerii, które mogłyby zmienić życie milionów ludzi, trafiają do kieszeni nielicznych, podczas gdy zwykli obywatele zmagają się z biedą i brakiem perspektyw.

W wyniku tych zaniedbań, wiele rodzin żyje na granicy ubóstwa, nie mając dostępu do podstawowych dóbr, takich jak jedzenie, czysta woda czy opieka medyczna. Dzieci są najbardziej narażone na skutki tej sytuacji – niedożywienie, brak dostępu do edukacji i podstawowej opieki medycznej prowadzą do poważnych problemów zdrowotnych i opóźnień w rozwoju.

Nasze działania w walce z głodem

Nasi wolontariusze odwiedzają okoliczne wioski i rozdają dzieciom chleb lub wydają ugotowane przez nas posiłki.

W obliczu tych wyzwań staramy się robić wszystko, co w naszej mocy, aby pomóc najbardziej potrzebującym. Organizujemy akcje karmienia dzieci, podczas których dostarczamy pożywne posiłki do społeczności dotkniętych biedą i głodem. Często są to proste, ale pełne wartości odżywczych dania, takie jak zupa z mleka, kukurydzy oraz daktyli z dodatkiem lokalnych składników, które pomagają dzieciom odzyskać siły i zdrowie.

Nasze działania nie ograniczają się tylko do dostarczania jedzenia – współpracujemy z lokalnymi społecznościami, aby edukować rodziny na temat zdrowego żywienia i wspierać ich w tworzeniu małych, zrównoważonych gospodarstw, które mogą poprawić ich sytuację żywnościową. Każda akcja to nie tylko pomoc doraźna, ale także krok w kierunku budowania lepszej przyszłości dla tych, którzy najbardziej tego potrzebują.

Wolontariuszki z wykształceniem pielęgniarskim organizują spotkania z miejscowymi kobietami, uczą je podstaw higieny osobistej, odkrywają przed nimi tajemnice miesięcznego cyklu oraz edukują je na temat opieki okołoporodowej i opieki nad noworodkami. 

Na północy Nigerii w wielu wioskach nie ma szkół, więc analfabetyzm trwa tam od pokoleń. Nasi wolontariusze i wolontariuszki codziennie spędzają czas z dziećmi i uczą je podstaw pisania i czytania. Używamy do tego drewnianych tabliczek oraz ręcznie robionych rysików z opalonego drewna. Dzieci uwielbiają słuchać, kiedy się im czyta oraz z wielką pasją uczą się wierszyków na pamięć.

Chłopcy uczący się czytać - sieroty z obozu dla uchodźców wewnętrznych w Borno State (północna Nigeria)

Dlaczego to robimy?

Wierzymy, że każde dziecko zasługuje na szansę na lepsze życie, niezależnie od tego, gdzie się urodziło. Wiemy, że nie możemy zmienić całego systemu politycznego ani naprawić gospodarki, ale możemy zmienić życie pojedynczych osób, dając im nadzieję i wsparcie. Nasze działania są odpowiedzią na niesprawiedliwość, która dotyka miliony mieszkańców Nigerii, szczególnie dzieci, które nie mają wpływu na decyzje polityków, ale ponoszą ich konsekwencje.

Podsumowanie

Życie na pustyni północnej Nigerii to nieustanna walka z naturą, zmianami klimatycznymi i problemami społecznymi. Brak wody, pustynnienie, burze piaskowe i zagrożenia związane z bezpieczeństwem to tylko niektóre z wyzwań, z jakimi muszą się mierzyć mieszkańcy. Jednak dzięki wsparciu ludzi o wielkich sercach możliwe jest wprowadzanie realnych zmian. Budowa studni, akcje karmienia dzieci i inne inicjatywy pomocowe oraz edukacyjne dają nadzieję na lepszą przyszłość i pokazują, że razem możemy pokonać nawet największe trudności.

Sytuacja w Nigerii jest wynikiem nie tylko trudnych warunków naturalnych, ale także wieloletnich zaniedbań politycznych i gospodarczych. Korupcja, brak inwestycji w kluczowe sektory i zadłużanie kraju sprawiają, że bieda i głód stają się coraz większym problemem. W takich warunkach każde wsparcie, nawet najmniejsze, ma ogromne znaczenie. Dzięki akcjom karmienia dzieci i innym inicjatywom pomocowym staramy się dawać nadzieję i realną pomoc tym, którzy najbardziej jej potrzebują.

________________________________________

Moje wrażenia z północnej Nigerii

Podczas mojej wizyty w północnej Nigerii doświadczyłam czegoś, co trudno opisać słowami – mieszanki emocji, które na zawsze pozostaną w moim sercu. Byłam zafascynowana gościnnością mieszkańców. Pomimo trudnych warunków życia, ludzie są tam pełni ciepła, życzliwości i niezwykłej siły. Ich uśmiechy, nawet w obliczu codziennych wyzwań, są dowodem na to, jak wielką wartość ma wspólnota i wzajemne wsparcie.

Jednym z miejsc, które szczególnie zapadły mi w pamięć, jest stan Yobe, skąd pochodzi rodzina mojego męża. Mój teść urodził się i wychował na tej surowej ziemi, otoczonej pustynią, która jest zarówno piękna, jak i bezlitosna. Podczas wizyty w rodzinnej wiosce mojego męża miałam okazję zamieszkać w domu, który, choć prosty, oferował w miarę cywilizowane warunki – przestrzeń, łazienki i inne udogodnienia. Jednak życie większości mieszkańców wioski wygląda zupełnie inaczej.

Ubodzy ludzie mieszkają w małych domkach lepionych z piasku i gliny. Te skromne budowle są zazwyczaj nieduże, pozbawione podstawowych udogodnień, takich jak łazienki czy bieżąca woda. Jeszcze do niedawna w wiosce nie było wody, co zmuszało mieszkańców do wędrowania wiele kilometrów – nawet 25 kilometrów – do najbliższej rzeki, aby przynieść wodę dla swoich rodzin. Wędrówki te były wyczerpujące, szczególnie dla kobiet i dzieci, które często musiały dźwigać ciężkie dzbany pod palącym słońcem. Brak wody był także przyczyną wielu zgonów, szczególnie wśród dzieci i osób starszych, które nie wytrzymywały trudów życia w tak ekstremalnych warunkach.

Dar, który zmienił życie mieszkańców

W 2021 roku, dzięki wsparciu naszej siostry w islamie mieszkającej w Wielkiej Brytanii, udało nam się wybudować w wiosce studnię. Był to dar wdzięczności dla Boga za szczęśliwą terapię i wyleczenie raka u jej córeczki. Studnia, która sięga 280 metrów w głąb ziemi, stała się dla mieszkańców prawdziwym błogosławieństwem. Dzięki niej nie muszą już przemierzać dziesiątek kilometrów w poszukiwaniu wody, a dostęp do tego podstawowego dobra znacząco poprawił jakość życia w wiosce. Zmniejszyła się śmiertelność z powodu pragnienia, a dzieci mają więcej czasu na naukę i zabawę, zamiast spędzać godziny na noszeniu wody.

Jednak mimo tego ogromnego kroku naprzód, życie w wiosce wciąż jest trudne. Studnia, choć głęboka i wydajna, nie jest wystarczająca, aby umożliwić dalsze inwestycje, takie jak poprowadzenie systemu irygacyjnego. Taki system pozwoliłby mieszkańcom na walkę z pustynnieniem, zakładanie regularnych upraw i uniezależnienie się od głodu. Niestety, brak odpowiednich funduszy i wsparcia sprawia, że te plany pozostają na razie poza ich zasięgiem.

Wycieczka na pustynię – chwila, która zmieniła wszystko

Jednym z najbardziej pamiętnych momentów mojej wizyty była wycieczka na pustynię, poza granice wioski. Mam przed oczami obraz, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci – siedzę na piasku o zachodzie słońca, a wokół mnie rozpościera się nieskończona przestrzeń. Tylko piasek, cisza i ja. Pustynia w tych chwilach jest magiczna – wschody i zachody słońca to momenty, kiedy jej piękno wydaje się niemal nierealne. Temperatura staje się wtedy znośna, a światło, które otula wydmy, maluje je w odcieniach złota, pomarańczy i różu.

W ciągu dnia taka wycieczka mogłaby skończyć się tragicznie – palące słońce, odwodnienie czy udar słoneczny są tu bardzo realnym zagrożeniem. Ale w promieniach zachodzącego słońca pustynia staje się miejscem, które wzbudza refleksję i głęboki szacunek. Brodząc boso w piasku, czułam, jak każda drobinka przesuwająca się między moimi palcami przemawia do mnie: „Należysz do nas… jesteś częścią tej ziemi i tego ludu.”

To był moment, w którym poczułam, że moja więź z Nigerią jest czymś więcej niż tylko związkiem rodzinnym. To było niemal duchowe doświadczenie – jakby pustynia chciała mi przypomnieć, że jestem jej częścią, że każda kropla potu, każda łza i każdy uśmiech mieszkańców tej ziemi są także moją historią.

Piękno i trud pustyni

Pustynia w stanie Yobe jest zachwycająca w swojej surowości. Złote wydmy, rozgwieżdżone niebo nocą i cisza, która zdaje się wypełniać cały świat, tworzą krajobraz, który zapiera dech w piersiach. Ale ta sama pustynia jest także bezlitosna – brak wody, palące słońce i burze piaskowe sprawiają, że życie tutaj to codzienna walka o przetrwanie. Mimo to ludzie, których spotkałam, nie tracą nadziei. Ich siła, determinacja i wiara w lepsze jutro są inspiracją, która przypomina mi, jak ważne jest niesienie pomocy.

Moje wrażenia z północnej Nigerii to mieszanka uczuć – od zachwytu nad pięknem tego miejsca, przez podziw dla siły i wytrwałości jego mieszkańców, po współczucie i smutek z powodu trudnych warunków życia. To miejsce, które uczy pokory, wdzięczności i przypomina, że nawet najmniejszy gest może zmienić czyjeś życie. Wybudowana przez nas studnia jest tego najlepszym dowodem – to symbol nadziei, solidarności i miłości do drugiego człowieka.

________________________________________

Ciekawostki o pustyni w Nigerii

• W północnej Nigerii znajduje się najstarszy targ w Afryce Zachodniej – Kurmi Market w Kano, który działa nieprzerwanie od XVI wieku.
• Wielbłądy, zwane „okrętami pustyni”, mogą przeżyć bez wody nawet dwa tygodnie.
• Pustynnienie w północnej Nigerii postępuje w tempie około 0,6 km rocznie, co stanowi ogromne wyzwanie dla lokalnych społeczności.
• W okolicach Kano można znaleźć ślady cywilizacji Nok, jednej z najstarszych cywilizacji Afryki, która istniała już około 1000 r. p.n.e. Cywilizacja ta zasłynęła z unikalnej ceramiki – figurki ludzi i zwierząt wykonane z terakoty są jednymi z najstarszych dzieł sztuki w Afryce.

________________________________________

Podsumowanie

Północ Nigerii to miejsce pełne kontrastów – surowe piękno pustyni miesza się tu z trudami codziennego życia jej mieszkańców. To region, który uczy pokory i wdzięczności, ale także inspiruje swoją historią, kulturą i niezłomną siłą ludzi, którzy tam żyją. Od wiekowego Kurmi Market w Kano, przez fascynujące ślady starożytnej cywilizacji Nok, aż po wyzwania związane z pustynnieniem i codzienną walką o wodę – północ Nigerii to miejsce, które porusza serce i zmusza do refleksji.

Mam nadzieję, że ten wpis pozwolił Wam lepiej zrozumieć życie na pustyni – zarówno jego piękno, jak i ogromne wyzwania. Dla mnie podróże  po Nigerii to nie tylko odkrywanie nowych miejsc, ale także odnajdywanie głębokiej więzi z tą ziemią i jej ludźmi. Pustynia, w całej swojej surowości, nauczyła mnie, jak ważne jest docenianie małych rzeczy – kropli wody, cienia, uśmiechu drugiego człowieka.

A co Was najbardziej zaciekawiło? Czy to opowieść o budowie studni, która zmieniła życie mieszkańców wioski? A może fascynująca ciekawostka o cywilizacji Nok? Czy chcielibyście kiedyś odwiedzić pustynię w Nigerii i doświadczyć jej piękna na własnej skórze? Dajcie znać w komentarzach! Chętnie poczytam o Waszych wrażeniach i przemyśleniach.

Każdy komentarz to dla mnie ogromna radość, a Wasze opinie są dla mnie niezwykle cenne. Dziękuję, że poświęciliście chwilę, by przeczytać moją historię ♥. Czekam na Wasze myśli i pytania – podzielcie się nimi, bo każda rozmowa wzbogaca nasze spojrzenie na świat!

Jak możesz wesprzeć naszą misję?

Jeśli możesz to wesprzyj nasze osierocone dzieciaki z obozu dla uchodźców wewnętrznych z Maduiguri. Kliknij tutaj i wpłać darowiznę. Każda złotówka ma ogromną moc!

Każda pomoc, nawet najmniejsza, ma ogromne znaczenie. Razem możemy zmienić życie tych dzieci na lepsze. Jeśli chcecie wesprzeć naszą zbiórkę, kliknijcie w link poniżej. Dziękuję Wam z całego serca za każdą formę wsparcia – czy to darowiznę, udostępnienie zbiórki, czy po prostu ciepłe słowo ♥.

Read more »

stycznia 23, 2025

Nigeria - kraj niesamowitych kontrastów

Witaj na moim blogu. W ostatnich miesiącach go bardzo zaniedbałam, ale obiecuję solenną poprawę i publikowanie nowych postów przynajmniej raz w tygodniu. Życie zwaliło ostatnio na mnie sporo obowiązków, a poza tym Nigeria nadal jest dla mnie nową przygodą, więc czerpię z niej garściami. Jeśli byłaś/byłeś u mnie tutaj wcześniej, to zapewne zauważyłaś/łeś pewne zmiany, jak na przykład nowy adres. Tak! Ten blog ma już swoją domenę i tak już pozostanie. 

Jeśli masz chwilkę czasu, to serdecznie zapraszam do zapoznania się z regulaminami, ponieważ ta stronka powstała między innymi także po to, aby opowiedzieć Tobie o tym, co robię w Nigerii, czyli również o prowadzonej przeze mnie fundacji. Moje życie to Nigeria i Fundacja jednocześnie, więc będę pisać o tym, jak piękna i niezwykła jest Nigeria, ale również o mojej pracy na miejscu, lecz nie tylko o tym. Ten blog będzie takim miejscem, w którym będę poruszać wszystko co mnie nurtuje.

Read more »

Read more »

lipca 24, 2024

Amhara - niebezpieczna polityka czystek etnicznych w Etiopii

Lud Amhara w Etiopii jest przedstawiany jako wróg, a prześladowania, jakich doświadcza zbierają śmiertelne żniwo od wielu lat.

Niecałe dwa lata temu zakończyła się wojna domowa w Etiopii, pomiędzy rządem Etiopii i Erytreą z jednej strony, a Frontem Wyzwolenia Ludu Tigrayu (TPLF) z drogiej. Wojna, która trwała dokładnie dwa lata (od 3 listopada 2020 do 3 listopada 2022) pochłonęła sześćset tysięcy ofiar (600 000), co czyni ją najbardziej śmiercionośną wojną XXI wieku. Wydawałoby się, że rząd Etiopii poszedł po rozum do głowy i miał już dość przelewu krwi, kończąc tę bezsensowną i bratobójczą wojnę, ale nie… 4 sierpnia 2023 roku znów w Etiopii ogłoszono stan wyjątkowy i do Tigrayu w rejon Amhara wysłano po raz kolejny armię, aby rozgromić amharską milicję Fano. W związku z tym po raz kolejny etiopski rząd ryzykuje kolejną wojną domową.

Read more »

Read more »

lipca 15, 2024

29 lat od Srebrenicy i przerażające liczby "The Lancet"

 

Witajcie kochani. Miałam dla Was zrobić piękny post o Parku Narodowym Yankari, ale mój umysł jest zupełnie gdzie indziej. Wpis o nigeryjskiej przyrodzie będzie musiał poczekać, mimo iż wstępny jego zarys przygotowałam zanim zmogła mnie choroba. Prawie dwa tygodnie mi wycięło z życiorysu i z aktywnych działań. Jednak wracam już powoli do obiegu, więc możecie się spodziewać, że ten blog zacznie się zapełniać moimi relacjami i przemyśleniami.

Dzisiaj chcę Wam jednak napisać o czymś innym. O czymś, co jest dla mnie równie ważne jak Nigeria, ponieważ jest to związane z moimi poglądami oraz działaniami na rzecz praw człowieka.

Leżąc na łożu choroby i boleści 😉 miałam chwile, kiedy temperatura spadała, więc byłam na tyle przytomna, że śledziłam najnowsze wydarzenia związane z tym co wyprawia państwo, kolonizujące obszar pomiędzy rzeką Jordan a Morzem Śródziemnym. Wszyscy wiemy o jakie państwo chodzi. Wiemy też, że Internety bardzo nie lubią, kiedy używa się pewnych nazw. Będę się więc starała ich nie wymieniać, aby nie obniżano moich zasięgów.

W ubiegłym tygodniu przypadły dwie bardzo ważne rocznice, a filmy, które dostawałam od znajomych ze Strefy działań kolonizatora, sprawiły, że straciłam nadzieję na to, że ludzkość nauczyła się czegoś z historii. W cieniu rocznicy pogromu w Jedwabnem, która była obchodzona 10 lipca oraz w cieniu obchodzonej dzień później rocznicy ludobójstwa w Srebrenicy, widziałam relacje ze Strefy. Widziałam dziewczynkę, której bomba wyrwała prawie pół twarzy i była całkiem przytomna, gdy ją wniesiono do szpitala. W jej oczach widać było szok, strach i ogromne cierpienie. Widziałam kawałki ciał rozerwanych przez bomby made in junajted stejts, które służby ratownicze z ogromnym szacunkiem podnosiły i wkładały do plastikowych worków albo układały na czarnych matach z tworzywa sztucznego. Widziałam martwe dzieci i dzieci ranne, płaczące z bólu i z przerażenia, dzieci rozpaczające nad ciałami swoich martwych rodziców. Koszmar mieszkańców Strefy trwa już od dziewięciu miesięcy. Cały świat wyszedł na ulice, głośno krzycząc #FreePalestine i żądając zakończenia #rzeźGaza.

Wśród tych wszystkich łamiących serce wiadomości z #Gaza dotarła też do mnie informacja o zmianie standardów społeczności na Facebook. Meta będzie usuwać wszystkie posty, w których syjoniści i syjonizm są przedstawiane w negatywnym świetle. Zdaję sobie sprawę z tego, iż jest to kolejne celowe działanie, aby było jak najmniej doniesień z rzezi palestyńskiej ludności cywilnej, której dokonuje państwo kolonizujące Palestynę przy współudziale Stanów Zjednoczonych oraz państw europejskich. Dlatego postanowiłam, że mój blog będzie zawierać treści nie tylko o Nigerii, ale także o udręczonej i mordowanej Palestynie.

W ubiegłym tygodniu moją uwagę przykuł artykuł w The Lancet. Jest on bardzo ważny, ale zauważyłam, że Meta go usuwa. Dlaczego? Ponieważ pokazuje on rzeczywistą i znacznie wyższą liczbę ofiar, która jest przytłaczająca. Wiem, że nie wszyscy znają język angielski, więc go zaraz przetłumaczę.

 

Liczenie zabitych w Strefie Gazy: trudne, ale niezbędne

 

Według danych Ministerstwa Zdrowia Strefy Gazy, podanych przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej, do 19 czerwca 2024 r. w Strefie Gazy zginęło 37 396 osób od czasu ataku Hamasu i izraelskiej inwazji w październiku 2023 r. Dane ministerstwa zostały zakwestionowane przez władze izraelskie, chociaż zostały zaakceptowane jako dokładne przez izraelskie służby wywiadowcze, ONZ i WHO. Dane te są poparte niezależnymi analizami, porównującymi zmiany w liczbie zgonów pracowników Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Humanitarnej (UNRWA) z tymi zgłoszonymi przez Ministerstwo, które uznały twierdzenia o sfabrykowaniu danych za niewiarygodne.

Zbieranie danych staje się coraz trudniejsze dla Ministerstwa Zdrowia Strefy Gazy ze względu na zniszczenie znacznej części infrastruktury. Ministerstwo musiało rozszerzyć swoją zwykłą sprawozdawczość, opartą na ludziach umierających w szpitalach lub przywiezionych martwych, o informacje z wiarygodnych źródeł medialnych i osób udzielających pierwszej pomocy. Ta zmiana nieuchronnie pogorszyła szczegółowe dane zarejestrowane wcześniej. W związku z tym Ministerstwo Zdrowia Strefy Gazy oddzielnie zgłasza liczbę niezidentyfikowanych ciał wśród całkowitej liczby ofiar śmiertelnych. Na dzień 10 maja 2024 r. 30% z 35 091 ofiar śmiertelnych było niezidentyfikowanych.

Przedstawiciele kilku urzędów i agencji informacyjnych wykorzystali tę zmianę, mającą na celu poprawę jakości danych, do podważenia ich prawdziwości. Jednak liczba zgłoszonych zgonów jest prawdopodobnie zaniżona. Organizacja pozarządowa Airwars przeprowadza szczegółowe oceny incydentów w Strefie Gazy i często stwierdza, że nie wszystkie nazwiska możliwych do zidentyfikowania ofiar znajdują się na liście ministerstwa. Ponadto ONZ szacuje, że do 29 lutego 2024 r. 35% budynków w Strefie Gazy zostało zniszczonych, więc liczba ciał nadal pogrzebanych w gruzach jest prawdopodobnie znaczna, a ich liczbę szacuje się na ponad 10 000.

Konflikty zbrojne mają pośredni wpływ na zdrowie, wykraczający poza bezpośrednie szkody spowodowane przemocą. Nawet jeśli konflikt zakończy się natychmiast, w nadchodzących miesiącach i latach nadal będzie wiele pośrednich zgonów z przyczyn takich jak choroby nowotworowe, zakaźne i niezakaźne. Oczekuje się, że całkowita liczba ofiar śmiertelnych będzie wysoka, biorąc pod uwagę intensywność tego konfliktu; zniszczoną infrastrukturę opieki zdrowotnej; poważne niedobory żywności, wody i schronienia; niezdolność ludności do ucieczki w bezpieczne miejsca; oraz utratę finansowania UNRWA, jednej z niewielu organizacji humanitarnych nadal działających w Strefie Gazy.

W ostatnich konfliktach liczba takich pośrednich zgonów była od trzech do 15 razy większa niż liczba zgonów bezpośrednich. Stosując ostrożne szacunki czterech pośrednich zgonów na jeden bezpośredni zgon do 37 396 zgłoszonych zgonów, nie jest wykluczone oszacowanie, że do 186 000 lub nawet więcej zgonów można przypisać obecnemu konfliktowi w Strefie Gazy. Biorąc pod uwagę szacunkową liczbę ludności Strefy Gazy w 2022 r. wynoszącą 2 375 259 mieszkańców, przekładałoby się to na 7-9% całkowitej populacji Strefy Gazy. W raporcie z 7 lutego 2024 r., kiedy bezpośrednia liczba ofiar śmiertelnych wynosiła 28 000, oszacowano, że bez zawieszenia broni do 6 sierpnia 2024 r. nastąpi od 58 260 zgonów (bez epidemii lub eskalacji) do 85 750 zgonów (jeśli wystąpią oba zdarzenia).

Niezbędne jest natychmiastowe i pilne zawieszenie broni w Strefie Gazy, któremu towarzyszyć będą środki umożliwiające dystrybucję środków medycznych, żywności, czystej wody i innych zasobów zaspokajających podstawowe potrzeby ludzkie. Jednocześnie istnieje potrzeba zarejestrowania skali i charakteru cierpienia w tym konflikcie. Udokumentowanie prawdziwej skali jest kluczowe dla zapewnienia historycznej odpowiedzialności i uznania pełnych kosztów wojny. Jest to również wymóg prawny. Środki tymczasowe określone przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w styczniu 2024 r. wymagają od Izraela "podjęcia skutecznych środków w celu zapobieżenia zniszczeniu i zapewnienia ochrony dowodów związanych z zarzutami dotyczącymi czynów objętych zakresem... Konwencji o ludobójstwie". Ministerstwo Zdrowia Strefy Gazy jest jedyną organizacją liczącą zabitych. Co więcej, dane te będą miały kluczowe znaczenie dla powojennej odbudowy, przywrócenia infrastruktury i planowania pomocy humanitarnej.

Pozwolę sobie pominąć notkę The Lancet o autorze artykułu, gdyż w tej chwili nie wydaje mi się ona bardzo istotna poza wzmianką, że jest członkiem rady redakcyjnej Israel Journal of Health Policy Research oraz Międzynarodowego Komitetu Doradczego Israel National Institute for Health Policy Research. Ta informacja daje nam przypuszczenie, że człowiek ten jest obywatelem państwa kolonizującego palestyńską ziemię.

Oryginalny artykuł przeczytacie tutaj.

Kolejny szok

Jednak artykuł w The Lancet to nie wszystko, co wprawiło mnie w przerażenie. W tym samym czasie natknęłam się także na film nagrany przez palestyńską pisarkę – Susan Albuhawa, w którym w matematyczny sposób na podstawie ogólnodostępnych danych naukowych (głównie raportów WHO, ONZ oraz OCHA) oblicza liczbę ofiar, czym przyprawiła mnie o kolejny atak kilkudniowej gorączki. Załamałam się psychicznie po obejrzeniu jej relacji, ale dziś już wiem, że nie możemy chować głowy w piasek przed czymś, czego nie potrafimy znieść. Musimy o tym mówić głośno, jeśli chcemy zmienić świat.

Film z wypowiedzią Susan wrzucę dla Was tutaj, a pod nim napiszę tłumaczenie słowo w słowo jej wypowiedzi. Nałożenie polskich napisów dałoby zapewne większy efekt, ale musicie mi wybaczyć – z braku czasu tego nie zrobię. Napiszę wam pod spodem tłumaczenie, a nazwę wiadomego kraju zastąpię określeniem „państwo położone w Palestynie” (również z wiadomych powodów 😉)

Film 👇👇👇

 

Tłumaczenie:

„Niezwykle ważne jest, aby ludzie zrozumieli skalę tego, co robi I*(państwo położone w Palestynie), a liczby tych trzydziestu siedmiu tysięcy ludzi wcale nie dają dokładnego obrazu. W ogóle. Widziałem to na własne oczy. Prosta matematyka dowodzi, że deklarowany cel I* (państwa położonego w Palestynie) jest gigantycznym kłamstwem. Na początku izraelskiego ludobójstwa liczba ofiar śmiertelnych rosła z dnia na dzień. Potem jednak stanęła w miejscu. Chociaż zabijanie nie ustało, a jeśli nawet, to przyspieszyło. Jest kilka tego powodów:

1.     Po pierwsze, jest to sposób obliczania liczb, a po drugie, zdolność do obliczania tych liczb. Liczba zgłoszona przez Ministerstwo Zdrowia, liczba stagnacyjna, nie obejmowała nikogo, kto nie przeszedł przez system szpitalny. Innymi słowy, nikt nie został pochowany przez rodzinę. Nie uwzględnia osób, które nie zostały zidentyfikowane, zarówno po nazwisku, jak i po numerze identyfikacyjnym (odpowiednik polskiego numeru PESEL – mój przypis).

W rzeczywistości jest to bardzo niewielka populacja zabitych w Strefie Gazy.

2.       Wielu ludzi, którzy byli bombardowani i nie mogli opuścić swoich domów, pochowało swoich bliskich tam, gdzie mogli ich pochować bez przechodzenia przez system szpitalny. Jak wiemy, I* (państwo położone w Palestynie) zaatakował system opieki zdrowotnej, wyłączając z użytku jeden szpital po drugim. Oznaczało to zniszczenie setek serwerów. Zniknęła ogromna ilość danych. Pracownicy służby zdrowia, lekarze, administratorzy szpitali, personel pielęgniarski zostali zabici. Tak więc zdolność do rejestrowania nawet tej ograniczonej ilości została poważnie zmniejszona. Więc nawet te wczesne liczby były niedoszacowane.

3.     W kategorii "ostrzał bezpośredni", która jest jedyną mierzoną kategorią, nie liczono ludzi, którzy umierali z powodu braku dostępu do leków. Tak więc wiele osób z cukrzycą, chorobami układu krążenia, chorobami nerek i rakiem zostało zabitych przez wstrzymanie podawania leków.

4.     Nie obejmuje (statystyka śmierci) ludzi, którzy umierają z powodu szerzących się chorób, rozprzestrzeniających się w Strefie Gazy z powodu oblężenia, z powodu zniszczenia przez I* (państwo położone w Palestynie) urządzeń sanitarnych i uzdatniania wody oraz dostępności wody.

5.     Nie obejmuje też (statystyka śmierci – mój przypis) infekcji po urazach. Szpitale są zmuszone wypuszczać ich (rannych pacjentów – mój przypis) do namiotów, pozbawionych warunków sanitarnych. W ten sposób rozwijają się u nich katastrofalne infekcje, które prowadzą do sepsy, a ta z kolei do śmierci. Tak więc dzieje się to bardzo często. Żaden taki przypadek nie jest liczony (w statystyce wszystkich zgonów).

6.     Nie obejmuje (statystyka zgonów – umówmy się, że dopiski w nawiasie są moimi przypisami, kochani) ludzi, którzy umierają z powodu braku odżywiania, w zasadzie umierając z głodu. Najbardziej podatne na to są osoby z PKU (Fenyloketonuria), osoby z mukowiscydozą, wiele dzieci, których matki nie produkują mleka i nie ma formuły. Umierają z głodu.

7.     Nie obejmuje (statystyka zgonów) innej populacji, o której nie mówi się zbyt wiele, a są to ludzie zaginieni. O niektórych z nich wiemy, że są uwięzieni pod gruzami. Inne założenie dotyczy osób porwanych przez I* (państwo położone w Palestynie). Jest to udokumentowane, więc nie budzi to wątpliwości (porwania cywilów, które państwo położone w Palestynie porywa z Gazy i zamyka w obozach detencyjnych, czyt. koncentracyjnych). Do tego wszystkiego dochodzi populacja dzieci, które mogą być przedmiotem handlu ludźmi. Nie mówi się o tym zbyt wiele, a istnieje populacja (grupa osób), której prawdopodobnie skradziono narządy. I to nie jest hiperbola. Przez dziesięciolecia pobierano organy Palestyńczyków.  I* lekarze (z państwa położonego w Palestynie) faktycznie przyznali się do pobierania palestyńskich organów. Jest to więc całkowicie możliwe. Tak więc każda z tych kategorii ma pewien poziom zachorowalności, nawet jeśli jest kontrolowana.

8.     Następnie trzeba wziąć pod uwagę populację osób przewlekle chorych. A te liczby, nawiasem mówiąc, były ogłoszone przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) jeszcze przed ludobójstwem.

9.  Agencje raportujące sklasyfikowały Gazę jako katastrofalny brak bezpieczeństwa żywnościowego, co ogłosiły jeszcze przed wystąpieniem ogólnego głodu (który obecnie ma miejsce). Ma to określony wskaźnik śmiertelności.

Wzięłam więc dolny zakres i otrzymałem liczbę. Następnie wzięłam wskaźnik śmiertelności dla innych chorób zakaźnych w oparciu o literaturę naukową. Każda z tych populacji ma określoną wartość. Przyjęłam najbardziej konserwatywne wartości (czyli najmniejsze). Zaczęłam więc od dziennego wskaźnika zgonów podanego przez WHO (dla danych chorób oraz głodu). Tak więc całkowita liczba zgonów, na którą obecnie patrzymy, wynosi od stu dziewięćdziesięciu trzech tysięcy plus (193 000 +) do pięciuset czternastu tysięcy plus (514 000 +). Prawie ćwierć miliona do pół miliona istot ludzkich zginęło bezpośrednio lub pośrednio w wyniku izraelskiej kampanii eksterminacji. Liczba ta jest teraz z pewnością wyższa.

To, co robi teraz I*(państwo położone w Palestynie), nie powinno być zaskoczeniem dla nikogo, kto zwraca na to uwagę, ponieważ mówi się o tym od dziesięcioleci. I każdy może to zobaczyć. I nie ma co do tego żadnych wątpliwości. To jest długo przygotowywany plan.

Myślę, że ważne jest, aby zrozumieć i* oblężenie (stosowane przez państwo położone w Palestynie), które zostało nałożone w 2006 roku, ponieważ deklarowanym celem Izraela w tym czasie było zasadniczo osiągnięcie tego, co robią teraz. Wtedy powiedzieli, że zagłodzą nas na śmierć. To znaczy, to właśnie chcieli zrobić przez cały czas i nie mogli znieść faktu, że ponownie staliśmy się zaradną populacją (bardzo zaradnym i innowacyjnym, bo w Gazie stosuje się na przykład nigdzie nie spotykane sposoby upraw warzyw).

Wszyscy kolonizatorzy zawsze nie doceniają sprawczości rdzennej ludności. To ma wszystko wspólnego z kolonialnymi ambicjami, aby przejąć Gazę, usunąć jej rdzenną ludność, a następnie wykorzystać i splądrować jej skarby.

Niezależnie od tego, czy jest to ogromne podmorskie złoże gazu, warte miliardy, jeśli nie biliony w tej chwili oraz pola naftowe w Strefie Gazy.

Staram się opisać i wyrazić słowami to, co widziałam, czego byłam świadkiem, co słyszałam, co czułam... Czuję, że wszystko, co piszę, wszystko, co mówię, nie oddaje rzeczywistości...  tego... co zrozumiałam.

 

 

Poszłam dziś śladem Susan. Zrobiłam to z czystej ciekawości, czy moje obliczenia będą chociażby zbliżone do tych, do których ona doszła. Wzięłam pod uwagę datę, w której Susan ogłosiła wynik swoich badań (tj. 27 czerwca 2024).

Co ważne, podawana przez Ministerstwo Zdrowia w Gazie liczba nie obejmuje:

·      tysięcy niezidentyfikowanych zabitych, którzy zostali odnalezieni w masowych grobach oraz tych, którzy zostali pozbawieni głowy lub zostali rozerwani w wyniku bombardowań na niemożliwe do zidentyfikowania kawałki.

·       tych, którzy zostali pochowani przez swoich bliskich bez przechodzenia przez system szpitalny.

·       tych, którzy zmarli z głodu; tych, którzy zmarli z powodu braku dostępu do krytycznych leków;

·       tych, którzy zmarli z powodu infekcji lub chorób zakaźnych.

 

Przejdźmy do obliczeń

Zniszczone budynki

 

Od kwietnia 2024 r. zniszczonych zostało około 360 000 budynków, w tym 405 szkół i uniwersytetów, 700 szpitali i placówek służby zdrowia, 290 meczetów i trzy kościoły. Biorąc pod uwagę szacunki grupy monitorującej ONZ OCHA, że co godzinę w Strefie Gazy niszczonych jest 12 budynków, skorygowana liczba uwzględniająca maj i czerwiec wynosi 377 280 budynków.

Śmierć i obrażenia w wyniku bezpośredniego ostrzału

 

Zgłoszona liczba zabitych w środę w ostatnim tygodniu czerwca (czyli w tygodniu, kiedy Susan podała swoje wyliczenia) wyniosła 37 718 osób. Należy zauważyć, że liczba ta obejmuje tylko tych zabitych, którzy zostali zidentyfikowani na podstawie nazwiska i cywilnego numeru identyfikacyjnego (odpowiednika polskiego numeru PESEL) przez ministerstwo zdrowia w Gazie. Biorąc pod uwagę awarię systemów raportowania z powodu poważnych zniszczeń infrastruktury i personelu, liczba ta, nawet przy ograniczonych parametrach, jest rażąco zaniżona. W oparciu o dokładniejsze dane, mówiące o około 370 zabitych dziennie, pomnożone przez 264 dni ludobójstwa, rzeczywista liczba jest bliższa 97 680 zabitych. Natomiast jeśli weźmiemy po uwagę szacunkowe dane OCHA podające, że okupant zabija 15 mieszkańców Gazy na godzinę i mnożąc tę liczbę przez 264 dni, co daje 6 336 godzin, liczba ta wynosiłaby w przybliżeniu 95 040 ofiar śmiertelnych w wyniku bezpośredniego ostrzału.

 Skorygowana szacunkowa liczba zabitych w bombardowaniach oraz w ostrzale bezpośrednim jest o 260 procent wyższa niż podawana liczba. Rozsądne jest więc skorygowanie liczby rannych (w ostatnim tygodniu czerwca było to              86 377 osób) o ten sam procent, zwiększając tę wartość do 224 580. (Natomiast według szacunków podawanych przez OCHA, mówiących o 35 rannych na godzinę, liczba ta wynosi 221 760).

Śmierć z powodu braku leków i chorób przewlekłych

Biorąc pod uwagę 1 100 pacjentów dializowanych, 2 000 pacjentów chorych na raka i 341 000 osób, które są zależne od leków stosowanych w leczeniu chorób przewlekłych (45 000 chorób sercowo-naczyniowych, 71 000 cukrzycy, 225 000 nadciśnienia), skrajny niedobór leków ratujących życie doprowadził i nadal będzie prowadził do zgonów z powodu wstrzymania dostaw przez I* (państwo położone w Palestynie). Jeśli przyjmiemy bardzo ostrożne szacunki mówiące o tym, że 5 procent tych pacjentów umiera (jeśli jeszcze tego nie zrobili), oznacza to dodatkowe 17 050 osób.

 

Jednak bardziej dokładny wskaźnik śmiertelności z wszystkich przyczyn w przypadku nieleczonej cukrzycy wynosi 13,6% (co oznacza śmiertelność 9 869 osób); 37% w przypadku niekontrolowanego nadciśnienia (co przekłada się na 83 250 osób); nieleczeni pacjenci dializowani i chorzy na raka będą mieli wysoki wskaźnik śmiertelności. Ostrożne szacunki dla tej grupy to 30 procent albo inaczej, podając to w liczbach, 930 pacjentów.

Łącznie jest to 94 049 osób (nie uwzględniłam samych chorób sercowo-naczyniowych, ponieważ pacjenci mają zwykle choroby współistniejące i liczby te naturalnie się pokrywają).

Martwi lub umierający z głodu

 

Zgodnie z ostatnim raportem ONZ dotyczącym zintegrowanej klasyfikacji fazy bezpieczeństwa żywnościowego (IPC), około 495 000 Palestyńczyków w Strefie Gazy stoi w obliczu "katastrofalnego" głodu, co oznacza, że cierpią oni z powodu braku żywności prowadzącego do ostrego niedożywienia u małych dzieci, bezpośredniego ryzyka głodu i śmierci. Jeśli przyjmiemy ostrożne 5-procentowe szacunki dotyczące śmierci głodowej wśród tej populacji, oznacza to 24 750 osób zmarłych lub umierających z głodu.

Śmiertelność spowodowana ostrym niedożywieniem wynosi około 20%. Jednak ja przyjęłam wskaźnik 5% choć nie można ukrywać, że sytuacja w Gazie jest z dnia na dzień gorsza i śmiertelność spowodowana głodem będzie każdego dnia rosnąć.

Zaginieni, uznani za zmarłych lub porwanych

 

Około 21 000 dzieci zostało uznanych za zaginione. Niektóre są uwięzione pod gruzami, inne zostały porwane przez izraelskich żołnierzy, a jeszcze inne po prostu zaginęły w chaosie. Biorąc pod uwagę względnie równy stosunek liczby dorosłych do liczby dzieci w Strefie Gazy, można bezpiecznie założyć, że taka sama liczba dorosłych również nie została odnaleziona, podwajając tę liczbę do 42 000 osób zaginionych ogółem.

Śmierć z powodu chorób

 

Z powodu zniszczenia infrastruktury wodnej i sanitarnej, w połączeniu z ograniczeniami w dostawie pomocy do Strefy Gazy, atak I* (państwa położonego w Palestynie) doprowadził do rozprzestrzenienia się chorób zakaźnych i przenoszonych przez wodę, takich jak ostra żółtaczka (spowodowana głównie wirusowym zapaleniem wątroby typu A), ostra biegunka (z krwawym stolcem), świerzb i wszy, wysypki skórne, ospa wietrzna i ostre infekcje dróg oddechowych, których łączna liczba na dzień 10 czerwca wyniosła 1 440 805 przypadków. Jeśli tylko 1 procent tych pacjentów zapadnie na te poważne choroby, oznacza to 14 408 osób pośrednio zabitych przez i* bombardowania (państwa położonego w Palestynie) i oblężenie Strefy Gazy.

1.     Śmiertelność z powodu ostrej żółtaczki lub wirusowego zapalenia wątroby typu A jest niska – 2,5 procent u dorosłych i mniej niż 1 procent u dzieci; zatem szacunkowa śmiertelność w tej kategorii wynosi 1 procent, czyli 817 osób;

2.     śmiertelność z powodu biegunki waha się od 4,27 procent do 12 procent (czyli 20,722-58,238 osób).

3.     Śmiertelność z powodu ospy wynosi 1-30%, w zależności od szczepu (854 – 2 561 osób);

4.     śmiertelność z powodu ostrych chorób układu oddechowego waha się od 27% do 45% w zależności od ciężkości (lub 233 592 –  389 320 osób).

 

Tak więc łącznie, korygując statystyki o dane naukowe, zakres dla tej kategorii ofiar śmiertelnych wynosi 255 985 – 450 936 osób.

Podsumowanie szacunków

 

Na podstawie tych szacunków, ostrożnych, ale opartych na danych, rzeczywiste liczby są prawdopodobnie następujące:

 

·        377 280 budynków zniszczonych całkowicie lub częściowo

·        95 040-97 680 ofiar śmiertelnych

·        221 760 rannych

·        24 750 zabitych lub umierających z głodu

·  42 000 zaginionych (uznanych za zmarłych, porwanych przez i* siły  okupacyjne lub prawdopodobnie będących przedmiotem handlu ludźmi).

 

Poniższe zakresy reprezentują ostrożne szacunki lub dolny zakres szacunków populacji opartych na danych:

 

·  17 050 – 94 049 osób cierpiących na choroby przewlekłe zmarło z powodu braku leków

·  14 408 – 255 985 zmarłych w wyniku epidemii spowodowanych atakiem I* (państwa położonego w Palestynie).

 

Oznacza to, że rzeczywista liczba zabitych jest bliższa 193 248 – 514 464 osób oraz 221 760 rannych.

Nie uwzględniam tutaj tysięcy porwanych i torturowanych w i* gułagach (należących do państwa położonego w Palestynie), w których co najmniej 36 osób zostałozakatowanych na śmierć lub zmarło z powodu ciężkich warunków.

Wychodzi na to, że moje wyliczenia pokazują wynik podobny do wyniku Susan. Czyżby to oznaczało, że nasze szacunkowe dane są prawidłowe? Co o tym myślisz? Zostaw swoje przemyślenia w komentarzu.

 

Mój dzisiejszy wpis jest bardzo długi i jeśli dotarłaś / dotarłeś do końca, to znaczy, że interesujesz się dziejącym się na naszych oczach reality show z ludobójstwa. Znaczy to również, że jesteś mistrzem czytania i lubisz to robić. Jeśli chcesz czytać więcej, zaobserwuj mój blog. Z biegiem czasu mam nadzieję zapełnić wszystkie przygotowane tutaj strony i podpiąć linki do moich oraz do fundacyjnych social mediów.

Dziękuję, że ze mną jesteś. Będę wdzięczna, jeśli dasz znasz znać w komentarzu, czy Ci się spodobał ten artykuł. 

Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę miłego dnia ♥

Ps. Jeśli możesz, zostaw grosik naszym dzieciakom w Nigerii i udostępnij naszą zbiórkę. Aby przejść do zbiórki, kliknij 👉 tutaj. Dzięki wielkie! ♥

Read more »